Μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι και ναι δεν ντρεπομαι να το πω (κι ας είναι νικηφόρος)!
Δεν ξέρω αν κάνω κύκλους και αν αφήνω σημάδια για να τα βρει κάποιος αλλά η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό έχουν εμφανιστεί πολλοί από το παρελθόν και ελάχιστοι από το τώρα.
Αυτοί που γύρισαν είναι σαν τους μάγους με τα δώρα, αλλαγμένοι, γοητευτικοί και πάνω από όλα φίλοι! μου αρέσει αυτό! ποτέ δεν μου άρεσε να χάνω κόσμο που συναισθηματικά είμαι κάπως δεμένη μαζί του!
Ήρθε όμως και ένας που δεν ξέρω αν το λες παρελθόν, αν το λές παρόν, αν το λες κάτι τέλος πάντον! Δεν ξέρω αν το ένα βράδυ και τους δύο τσακωμούς τους λές κάτι!΄Σε γενικές γραμμές δεν είμαι και πολύ σίγουρή γενικά τι γίνεται με τον συγκεκριμένο τύπο!
Εντομεταξεί και παραλλήλος διαβάζω το "50 αποχρωσεις του γκρι" και όπως καταλαβαίνετε η λογική μου και η σεξουαλική μου διάθεσή είναι κάπως περίεργη θα έλεγα, αν και δεν έχω καταλλήξει αν φταίει το βιβλίο ή εκείνος.
Μερικοί άντρες δεν ξέρεις αν σε παίζουν ή αν τους παίζεις, αν σε βλέπουν μόνο σεξουαλικά ή αν υποσεινήδητα θα ήθελαν να σε γνωρίσουν, βασικά δεν ξέρεις τίποτα και με τον συγκεκριμένω έχω αρχίσει να χάνω την πίστη στο παιχνίδι που όπως λέει και η κολλητή μου "κάνω τους άλλους να έρθουν σε μένα χωρίς να κάνω τίποτα".
Ένα "ήσουν πολύ όμορφη" φτάνει για να με κάνει να τον σκέφτομαι όλη νύχτα και όλη μέρα, για να με βάζει στο τρυπάκι να σκέφτομαι το γνωστό σε όλες "του στελνω ή δεν του στέλνω?" και άλλα τέτοια!
και επειδή έχει ξεπροβάλει η μινιατουρα της κολλητής μου στο δεξί ωμάκι κράζοντας, ναι ξέρω πως πιθανότατα είναι μόνο σεξ (αν γίνει κάποια στιγμη), και πως δεν υπάρχει τίποτα κλπ κλπ αλλά είναι που πετάει το τυράκι ρε παιδί μου και το μυαλό τρέχει... ωραία θα ήταν (μάλλον) αλλά ...
Ποτέ δεν κατάλαβα πως "κολλάμε" με κάποια πράγματα και γιατί. συνήθως είναι κάτι που μας κάνει να νοιώθουμε όμορφα αλλά πως γίνεται αυτή η μικρή στιγμή χαράς να σε κάνει να κολλάς και να σκαλώνει το κεφάλι σου σε κάποιον ενό ξέρεις πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα και πως σίγουρα δεν θα είναι αυτό που η φαντασία σου έχει φτιάξει!
θα μου πεις αν τα σκεφτόμασταν όλοι τόσο κυνικά και σκληρά θα είμασταν μόνοι μας για πάντα αλλά από την άλλη δεν έχω δίκιο? αν το δεις έτσι δεν σου φαίνετε χαζό να ξεροσταλιάζεις πάνω από το κινητό σου μήπως και αποφασίσει να στείλει, να πάρει να κάνει κάτι τέλος παντων... ναι αλλά αυτή η αναμονή από την άλλη ε? είναι όμορφη! και αυτή η φαντασία, σε κάνει να λάμπεις από χαρά! κρίμα πολύ κρίμα...
Δεν ξέρω αν κάνω κύκλους και αν αφήνω σημάδια για να τα βρει κάποιος αλλά η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό έχουν εμφανιστεί πολλοί από το παρελθόν και ελάχιστοι από το τώρα.
Αυτοί που γύρισαν είναι σαν τους μάγους με τα δώρα, αλλαγμένοι, γοητευτικοί και πάνω από όλα φίλοι! μου αρέσει αυτό! ποτέ δεν μου άρεσε να χάνω κόσμο που συναισθηματικά είμαι κάπως δεμένη μαζί του!
Ήρθε όμως και ένας που δεν ξέρω αν το λες παρελθόν, αν το λές παρόν, αν το λες κάτι τέλος πάντον! Δεν ξέρω αν το ένα βράδυ και τους δύο τσακωμούς τους λές κάτι!΄Σε γενικές γραμμές δεν είμαι και πολύ σίγουρή γενικά τι γίνεται με τον συγκεκριμένο τύπο!
Εντομεταξεί και παραλλήλος διαβάζω το "50 αποχρωσεις του γκρι" και όπως καταλαβαίνετε η λογική μου και η σεξουαλική μου διάθεσή είναι κάπως περίεργη θα έλεγα, αν και δεν έχω καταλλήξει αν φταίει το βιβλίο ή εκείνος.
Μερικοί άντρες δεν ξέρεις αν σε παίζουν ή αν τους παίζεις, αν σε βλέπουν μόνο σεξουαλικά ή αν υποσεινήδητα θα ήθελαν να σε γνωρίσουν, βασικά δεν ξέρεις τίποτα και με τον συγκεκριμένω έχω αρχίσει να χάνω την πίστη στο παιχνίδι που όπως λέει και η κολλητή μου "κάνω τους άλλους να έρθουν σε μένα χωρίς να κάνω τίποτα".
Ένα "ήσουν πολύ όμορφη" φτάνει για να με κάνει να τον σκέφτομαι όλη νύχτα και όλη μέρα, για να με βάζει στο τρυπάκι να σκέφτομαι το γνωστό σε όλες "του στελνω ή δεν του στέλνω?" και άλλα τέτοια!
και επειδή έχει ξεπροβάλει η μινιατουρα της κολλητής μου στο δεξί ωμάκι κράζοντας, ναι ξέρω πως πιθανότατα είναι μόνο σεξ (αν γίνει κάποια στιγμη), και πως δεν υπάρχει τίποτα κλπ κλπ αλλά είναι που πετάει το τυράκι ρε παιδί μου και το μυαλό τρέχει... ωραία θα ήταν (μάλλον) αλλά ...
Ποτέ δεν κατάλαβα πως "κολλάμε" με κάποια πράγματα και γιατί. συνήθως είναι κάτι που μας κάνει να νοιώθουμε όμορφα αλλά πως γίνεται αυτή η μικρή στιγμή χαράς να σε κάνει να κολλάς και να σκαλώνει το κεφάλι σου σε κάποιον ενό ξέρεις πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα και πως σίγουρα δεν θα είναι αυτό που η φαντασία σου έχει φτιάξει!
θα μου πεις αν τα σκεφτόμασταν όλοι τόσο κυνικά και σκληρά θα είμασταν μόνοι μας για πάντα αλλά από την άλλη δεν έχω δίκιο? αν το δεις έτσι δεν σου φαίνετε χαζό να ξεροσταλιάζεις πάνω από το κινητό σου μήπως και αποφασίσει να στείλει, να πάρει να κάνει κάτι τέλος παντων... ναι αλλά αυτή η αναμονή από την άλλη ε? είναι όμορφη! και αυτή η φαντασία, σε κάνει να λάμπεις από χαρά! κρίμα πολύ κρίμα...
